Rond de klok van tienen kwamen vrijwilligers Jos en Rini aan in het Laurentiusziekenhuis in Roermond voor een speciale rit naar het verre Anna Paulowna in Noord-Holland. Bij aankomst maakte Diana een gespannen indruk: “Wat gaat er vandaag allemaal op me afkomen, lukt het wel in de ambulance met mijn claustrofobie en wie gaat er mee?” Uiteraard allemaal begrijpbare dingen, vooral omdat de rit zonder een bekende van haar moest beginnen. Het vertrek vanuit het ziekenhuis was enigszins dubbel. Dit was de plek waar ze vanavond niet meer terug zou komen. Bij terugkomst was er een plek voor haar in het hospice in Roermond. Al deze dingen maakte het voor haar een moeilijke start. Eenmaal in de ambulance, waar ze vrijuit rond kon kijken door de ramen en de reis kon volgen op het televisiescherm, was het ijs snel gebroken. Tal van gespreksonderwerpen kwamen aan de orde tijdens de reis en bij de eerste stop voor een kop koffie en een broodje, leek het alsof we elkaar al lang kenden. Hierna gingen we weer op weg door het mooie polderlandschap van Noord-Holland en rond de klok van twee uur konden we voor de deur van haar vriendin stoppen. De hondjes kwamen ons blaffend tegemoet en ook de vogels hadden binnen het hoogste woord. Tijd voor Diana en haar vriendin om samen wat bij te kletsen. In de tussentijd maakten wij kennis met het mooie plaatsje, waar toevallig een mini-Keukenhof bezig was. Rond de klok van vieren was het weer tijd voor de terugreis. Na een emotioneel afscheid en weer terug in de ambulance, had Diana nog een kleine wens: op de heenweg had ze de grote gele “M” zien staan, waardoor ze erg veel trek had gekregen in een paar frietjes en een klein stukje cheeseburger. Net voor de file in Geldermalsen dook de gele M op waar we een tussenstop konden maken. De manager van deze keten was zo onder de indruk van ons mooie werk, dat ze spontaan aanbood om de hele bestelling voor haar rekening te nemen. Na deze maaltijd gingen we richting het zuiden, waarbij Diana aangaf nog graag langs haar huis en buren te willen rijden. Ook hierin gingen we uiteraard mee en na een korte ontmoeting met de buren gingen we op pad naar Roermond, waar we hartelijk werden ontvangen in het hospice. Ook hier was het weer een klein beetje wennen voor haar, gelukkig mochten de ramen open en ze had een fijn vooruitzicht naar morgen: haar poes zou bij haar komen inwonen. We namen afscheid van elkaar en zo kwam er een einde aan een bewogen, maar mooie dag. “Ik heb niet van ieder uur, maar van iedere minuut genoten” waren de emotionele woorden bij het afscheid.